W czasie drugiej wojny światowej Japończycy ogólnie rzecz biorąc nie wsławili się skutecznym użyciem broni pancernej. Mimo braków technologicznych spróbowali oni stworzyć własne działo samobieżne. Efektem tych prac było działo samobieżne Typ 1 Ho-Ni.
GENEZA&PRODUKCJA
Koncepcja działa samobieżnego powstała w Japonii pod koniec lat 30 XX. Zamierzano wtedy podjąć pracę nad 3 różnymi typami pojazdów. Zasadniczo miały to być:
1-samobieżne haubice
2-niszczyciele czołgów
3-samobieżne działa przeciwlotnicze
Wedle wstępnych planów baza dla wszystkich powyższych pojazdów miał zostać czołg średni Typ 97 Chi-Ha.
Typ 97 Chi-Ha - baza dla Typ 1
W 1940 roku postanowiono rozpocząć prace nad nowym ( pierwszym!) japońskim niszczycielem czołgów. Uzbrojenie stanowiła armata 75 mm, japońska wersja popularnego, francuskiego działa Schneider et Cie Canon de 85 Mle 1927. Pojazd miał służyć jako wsparcie dla czołgów w dywizjach pancernych.
Pomiędzy 1942, a 1945 wyprodukowano około 120 egzemplarzy Typu 1 Ho-Ni I
Rozwinięciem Ho-Ni I było opracowane w 1942 roku samobieżne działo Ho-Ni II, zaprojektowane do wsparcia piechoty. Ów pojazd dysponował haubicą Typ 91 kal. 105 mm. Różnice między Ho-Ni I i II dotyczyły głównie grubości pancerza i nieco zmienionego kształtu nadbudówki.
Zależnie od źródeł powstało od 15 do około 55 egzemplarzy Ho-Ni II.
Ostatnią wersją Ho-Ni było działo przeciwpancerne III. Wyposażono je w armatę 75 mm Typ 3. Oprócz tego pojazd dysponował nową, zamkniętą od góry nadbudówką. Ukończono tylko próbną serię tych dział, która nie przekraczała 30 pojazdów.
KONSTRUKCJA
Wszystkie 3 wersje zostały z na podwoziu czołgu średniego Typ 97 Chi-Ha. Załoga składała się 5 osób: dowódcy, kierowcy i 3 osób obsługujących armatę.
Jak już wspominałem czołg został zbudowany na bazie Typu 97. Pojazd był napędzany silnikiem dieslowskim Mitsubishi Typ 97 o mocy 170 KM. Napęd pozwalał działu samobieżnemu rozpędzić się do prędkości 38 km/h. Zapas paliwa starczył na przejechanie 200 kilometrów.
Poszczególne wersje różnił się opancerzeniem. I dysponował pancerzem grubości od 51 mm z przodu do 20 mm z tyłu. Wersje I i II miały cieńsze opancerzenie - nie przekraczało ono 25 mm.
Poszczególne wersje różniły się także nadbudówkami i uzbrojeniem.
1 i 2 wersja dysponowała nadbudówką przypominającą tą z Panzerjagera I, otwartą od góry i od tyłu. Z kolei III miał zamkniętą nadbudówkę.
Głównym uzbrojeniem pojazdów była:
-w Typ 1 I: armata polowa Typ 90. Jej przebijalność pancerza wynosiła100 mm z 450 metrów, a z 900 metrów - 75 mm. Donośność działa nie przekraczała 15 kilometrów. Prędkość wylotowa pocisku wynosiła prawie 700 m/s. Zapas amunicji wynosił 54 pociski.
-w Typ 1 II: haubica Typ 91 kal. 105 mm.
-w Typ 1 III: armata przeciwpancerna 75 mm Type 3: byłą to wersja rozwojowa armaty Typ 90.
ZASTOSOWANIE BOJOWE
I: Działa samobieżne Typ 1 były wykorzystywane przez armię japońską w czasie walk na Filipinach w 1944 roku. Pojazdy trafił do 2. Pułku Artylerii Pancernej, który z kolei wchodził w skład 2. Dywizji Pancernej.
II: Nieliczne egzemplarze trafił w 1944 do dywizji na Filipinach i w Birmie
III: Trafiły do 4 Dywizji Pancernej; nie wzięły udziału w walkach.
KONKLUZJA
Typ 1 był pierwszym japońskim łowcą czołgów/działem samobieżnym. Choć były to dość dobre konstrukcje (szczególnie wersja III mogła stanowić realne zagrożenie dla amerykańskich czołgów), Typ 1, wyprodukowany w niewielkiej liczbie egzemplarzy, musiał ulec ogromnej przewadze technologicznej i liczbowej Amerykanów. Mimo drobnych sukcesów na Filipinach pojazdy te nie odegrały żadnej istotnej roli.
Bibliografia
-Skulski Przemysław Samobieżne działo Typ 1 "Ho-Ni" 1 w Muzeum Broni Pancernej w Aberdeen, Nowa Technika Wojskowa Numer Specjalny 11, Październik 2011
-http://www.tanks-encyclopedia.com
-http://www.2wojna.pl/
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz